Neden Beyoğlu Deniliyor? Beyoğlu İstanbul
İçindekiler
Neden Beyoğlu Deniliyor? Beyoğlu İstanbul
Beyoğlu ilçesi İstanbul’un Avrupa yakasında yer almaktadır. Beyoğlu, kuzeyde Şişli, doğuda Beşiktaş ve Boğaz, kuzeybatıda Kağıthane ve Eyüp, güneyde Haliç ile çevrilidir. Toplam alanı 8.76 km² olup, 45 mahalleden oluşmaktadır. Beyoğlu, İstanbul’un en hareketli, en kalabalık ve sürekli değişen semtlerinden biridir. Beyoğlu, hareketli gece hayatı ve geniş konaklama tesisleri ile yılın 365 günü yerli ve yabancı turistlerin uğrak noktasıdır. Haliç’in diğer yakasında, tarihi yarımadanın karşısında gelişen bölge, uzun süre “karşı taraf” anlamına gelen Pera olarak anılmıştır. Türkçe adının kökeninin, bölgedeki ünlü bir bey oğluna ait bir köşkten geldiğine inanılıyor. Konuyla ilgili iki teori var; biri Pontus Prensi Aleksios Komnenos’un oğlunu (ya da yeğenini) Müslüman olup İstanbul’a yerleşen kişi olarak gösterirken, diğeri Mehmed döneminde Venedik elçisi Andrea Gritti’nin oğlu olduğunu iddia ediyor. II- Civarda bir konakta oturuyordu. Türklerin “Bey oğlu” dediği Luigi Gritti, büyükelçi ile yerel bir Rum kadının oğluydu. Pera adı 1925 yılında yasal yazışmalardan kaldırılınca kullanım dışı kalmış, bu noktada Beyoğlu hızla popülerlik kazanmış ve o zamandan beri yaygın olarak kullanılmaktadır.
Tarih
Galata’nın tarihi antik çağa kadar uzanırken, Beyoğlu genel olarak çok bahçeli ve tarlalı, az sayıda yapıya sahip bir bölgeydi. Beyoğlu’nda önce İmparatorluğun Hıristiyan tebaası ve Galata’dan gelip şimdi İstiklal Caddesi olan Grand Rue de Pera’daki elçiliklerin yakınına yerleşen yabancılar yerleşmişti. Bu yerleşimler zamanla Avrupa görünümlü bir semt oluşturmuştur. Böylece, bu farklı topluluk, 17. yüzyılda genel İstanbul nüfusu içinde gelişmeye başladı. İlk başta, sadece Fransız ve Venedik büyükelçileri ve elçiliklerin yakınına yerleşen Fransisken rahipleri vardı. 17. yüzyıla ait bir Galata minyatüründe, ana şehrin surlarının dışında çok az sayıda yapının olduğu açıktır.
1700 yılına gelindiğinde Beyoğlu, Tünel-Galatasaray arasındaki caddenin iki yanına ve birbirine bağlı küçük sokaklara yayılmıştı. Beyoğlu, merkezi kavşak olan müreffeh bir ilçeydi. Batıda mezarlıklar, doğuda elçilikler vardı. Avrupa etkisi 18. yüzyılda daha da güçlendi. 1700’lü yılların sonunda İstiklal Caddesi’ndeki binaların neredeyse tamamı taş ve tuğladan yapılmıştır.
20. yüzyıl, Beyoğlu’nun Galatasaray ile Taksim arasındaki bölgede genişlemesine tanık oldu. Burada hala büyük bahçeli konakların olması, bu arsalara apartman yapılmasının mümkün olduğu anlamına geliyordu ve bu da Beyoğlu’nun bu bölümünün karakteristik gelişimini sağladı. İlk elektrikli tramvay hattı Beyoğlu’nu Şişli’ye bağladığında, hatta yakınlığı nedeniyle Galatasaray-Taksim arasındaki bölge daha da popüler hale geldi. Bu dönemde birçok modern bina inşa edilmiş ve birçok yeni mahalle yaratılmıştır. Beyoğlu’ndaki 20. yüzyılın başlarındaki binaların çoğu Art Nouveau etkisini yansıtıyor.
Tarihi yerler, tapınaklar ve önemli yerler
ST. Antuan Kilisesi
Kilisenin inşaatı 23 Ağustos 1906’da İstanbul doğumlu mimar Giulio Mongeri tarafından tamamlandı. İstanbul’daki en önemli Katolik kilisesidir ve İtalyan rahipler tarafından yönetilmektedir. 15 Şubat 1912’de ibadete açılmıştır. Kilisenin boyutları 20 x 50 metredir ve neo-gotik tarzda Latin haçı şeklinde inşa edilmiştir. İç duvarları belli bir yere kadar mozaikle kaplı kilisenin dışı ise tuğladır.
Osmanlı Bankası
Voyvoda Caddesi’ndeki Osmanlı Tütün Şirketi’ne ait arsanın bir kısmı 1880’lerin sonunda Osmanlı Bankası’na verilmiş ve her iki kurum için de bina projelendirmesi için Levanten mimar Alexandre Vallaury görevlendirilmiştir. Kilit sistemi bugün bile uzmanlara ilham veren üç katlı ve dört kapılı çelik kasa Londra’dan getirilmiş ve bina bu kasa odasının üzerine inşa edilmiştir. Kasanın yapımında 1 cm kalınlığında sac kullanılmış, dış duvarlar 110 cm ve 70 cm kalınlığında beton profillerle desteklenmiş üç katmana sahiptir. Statik hesaplar bu duvarlara göre yapılmıştır.
Osmanlı Bankası ilk açıldığında en alt katında tonozlar, depolar ve ahırlar vardı; girişin altındaki katta ünlü imalatçı Samuel Chatwood’un yaptığı kasa ve kafeterya vardı; katipler giriş katında bulunuyordu; birinci katta özel oda ve müdürün ofisi ile sekreterlerinin ve tercümanlarının ofisleri vardı; ikinci katta muhasebe, devlet memuru ve müfettiş odaları, çatı katında ise yemek servisi, arşiv ve hademe odaları vardı.
Tarihi Osmanlı Bankası binası 2000 yılından beri Osmanlı Bankası Arşiv ve Araştırma Merkezi’ne ev sahipliği yapmaktadır. Binada 2002 yılında Osmanlı Bankası Müzesi kurulmuştur. Dünyanın en zengin finans tarihi müzelerinden biri olarak kabul edilmekte ve ilk proje devam etmektedir. Osmanlı Bankası Arşiv ve Araştırma Merkezi tarafından Müzenin genel projesi tarihçi Prof. Edhem Eldem, mimar Prof. İhsan Bilgin ve tasarımcı Bülent Erkmen tarafından koordine edildi ve denetlendi.
Apartman Doğan
Serdar-ı Ekrem Caddesi üzerinde yer alan apartman, 1895 yılında İtalyan tarzında inşa edilmiştir. Adını, İsviçre’de kayak yaparken hayatını kaybeden ve o sırada binanın sahibi olan Kazım Taşkent’in oğlu Doğan Kardeş’ten almaktadır. Bina, Kazım Taşkent tarafından 51 daire ve 2 dükkan olarak satıldı. Eskiden tenis kortu olarak kullanılan alan arsa olarak ayrı satılırken, otopark olarak kullanılıyor. Bir avlu etrafında üç kanatlı bina dört bloktan oluşuyor ve Belçikalı bir tütün tüccarı ailesi tarafından yirmi yıllık bir sürede blok blok inşa edildi. Muhteşem bir manzaraya sahip olan yapı, sıklıkla film ve televizyon setleri olarak kullanılmıştır.
Kamondo Merdivenleri
Bu eşsiz, geç barok esintili yapı, 1850’lerde bölgenin en önde gelen bankacılarından birinin bankasına ev sahipliği yapan Voyvoda Caddesi (o zamanlar Galata’nın ana caddesi) ile Rue Kamondo’yu (şimdi Banker Caddesi) zarif bir şekilde birbirine bağlamak için inşa edilmiştir. , Avram Kamondo. Portekiz (ya da İspanyol) asıllı Musevi Kamondo ailesinin, muhtemelen 18. yüzyılın sonlarında Avrupa’nın çeşitli şehirlerinde yaşadıktan sonra İstanbul’a yerleştiği sanılmaktadır. Aile kısa sürede uluslararası ticaret yoluyla çok müreffeh hale geldi. Soyadı Osmanlı belgelerinde 1782 gibi erken bir tarihte geçse de, aile üyeleri ve faaliyetleri hakkında ayrıntılı bilgi yoktur.